Ήμουν σκασμένος.
Πραγματικά δεν άντεχα άλλο.
Έπρεπε να ολοκληρώσω κάτι που πραγματικά ΔΕΝ μου άρεσε. Σε κάτι τέτοιου είδους καταστάσεις βάζω το μυαλό μου να ταξιδεύει για να μπορέσω να την…παλέψω. Μετά από διάφορα…ταξίδια κατέληξα να σκέφτομαι πώς ακριβώς θα καταφέρω να κάνω κάτι που μου ζήτησε ο Βέλης: Να προβάλλουμε το Art House.
Είχα δει διάφορες φωτογραφίες από club ή διάφορα νυκτερινά μαγαζιά. Τα θέματα ήταν κυρίως ντεκολτέ (όσο μεγαλύτερα τόσο το καλύτερο), χαμόγελα Colgate, τυπάδες με ποτάκι στο χέρι και (συνήθως) τη γλώσσα έξω, φάση “περνάμε καλά ρε παιδί μου, κάνε με tag να σκάσουν οι οχτροί μας”.
Δε μ’ άρεσε.
Και εκείνη την ώρα, τότε που έφτανε στο τέλος και το σίχαμα με το οποίο είχα καταπιαστεί από το πρωί, μου ήρθε εκείνη η επιφοίτηση που έπιανε τον Dr House κάθε φορά που μιλούσε με τον Wilson: Θα φωτογραφίσουμε τους DJs που παίζουν στο Art στην κόκκινη καρέκλα που έχουν τα παιδιά στο σαλονάκι δίπλα στην τουαλέτα. Και δε θα γράφουν πια στις δημοσιεύσεις τους ότι ένας DJ παίζει στο Art House, αλλά ότι κάθεται στην κόκκινη καρέκλα του Art House.
Oι πρώτοι που το συζήτησα ήταν οι φίλοι Γρηγόρης Οικονομίδης και ο Ανδρέας Γιαπουντζής (που στη ζωή μου έχει το ρόλο του Wilson, μακάρι να είχα την υπομονή του να με άντεχα). Η ιδέα τους άρεσε, άρεσε και στα παιδιά του Art House και ξεκινήσαμε με τον Θανάση (Amaze me) ο οποίος έδειξε, μεγάλη υπομονή και με την ευκαιρία να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Εκείνη την πρώτη φορά όλα πήγαν στραβά. Επειδή ο χώρος είναι πολύ στενός δεν είχα τρόπο να στερεώσω το χαρτί για το background. Έτσι προτίμησα να πάρω ένα κομμάτι και να βάλω κάποιον να το κρατάει. Επιστρατεύτηκε λοιπόν ο Γιάννης. Μόνο που το χαρτί ήταν κοντό.
Με διάφορες…αλχημείες και με την υπομονή του Dj Amaze me καταφέραμε να τραβήξουμε κάποιες φωτογραφίες. Και εδώ προέκυψε ένα άλλο ζήτημα.
Επειδή ο χώρος είναι στενός, έπρεπε να εξαφανίσουμε…διάφορα. Καθρέπτες, τριπόδια, μπαλκονάκια…Αναγκαστικά λοιπόν οι φωτογραφίες είναι σε λευκό φόντο, που από τη μια δεν με χάλασε γιατί επικεντρώνεται το βλέμμα στην καρέκλα, αλλά από την άλλη ο άνθρωπος που φωτογραφίζω φαίνεται να…αιωρείται.
Στην επόμενη φωτογράφηση ο (πραγματικός Μαγκάιβερ) Αχιλλέας βρήκε τρόπο να στερεώνουμε το ρολό για το background και όλο κύλησαν ομαλότερα. Τα παιδιά που δουλεύουν στο μαγαζί, ειδικά ο Γιώργαρος, δέχθηκαν να φωτογραφηθούν, οι φωτογραφίες άρεσαν στο Facebook, και τελικά φτάσαμε στα event που διοργανώθηκαν στο Art House με αφορμή την κόκκινη καρέκλα.
Θα πρέπει να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στα παιδιά του Art House. Γιατί έδειξαν μεγάλη υπομονή όταν στις πρώτες προσπάθειες προσπαθούσα να βγάλω άκρη και έκανα λάθη. Πίστεψαν σε ‘μενα και με στήριξαν, θα μπορούσαν να γκρινιάζουν και πολλές φορές με το δίκιο τους. Αντ’ αυτού με στήριξαν με χαμόγελο και καλή διάθεση. Κάτι που νομίζω κάνει το συγκεκριμένο μέρος να ξεχωρίζει.
Ότι δηλαδή μπαίνεις και βλέπεις ωραίους χαμογελαστούς ανθρώπους.
Ναι είναι τετριμμένο, αλλά θα πω ότι είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό το εγχείρημα. Φωτογράφησα πάνω από 300 ανθρώπους.
Και όλοι είναι πανέμορφοι.
